عقل و احساس

عقل به احساس گفت:

با وجود اينکه من براي آدميزاد امنيت ايجاد مي کنم چرا از تو پيروي مي کنند؟

احساس خنده اي کرد و گفت:

آخه من در سرزميني حکومت مي کنم که در آنجا ترا راه هم نمي دهند .اينها به اون مي گن سرزمين عشق.

عقل گفت :ممکنه از اين سرزمين بيشتر براي من تعريف کني.

احساس گفت:دراينجا کسي با کسي حرف نميزنه. فقط تو چشماي همديگه نگاه مي کنن و با اين نگاه تا عمق دل همديگه رو مي خونن.

زمين اينجا پوشيده از شقايق هاي وحشيه و آسمونش به رنگ آبي نيلي.

رودخونه هاش هميشه ترانه يکي شدن را زمزمه مي کنن

هيچ پرنده اي رو تنها نمي بيني وهمشون در حال پرواز با جفت خودشونن يا در کنار اون روي شاخه درختي نشستن و همسرايي مي کنن

روز هاش با تشعشع نور آفتاب روشنه و شبهاش با درخشش ستاره ها و نور مهتاب

صداي بارش بارون در اينجا مانند نواختن چنگ توسط پريايه درياييه

کساني که در اينجا زندگي مي کنند رختخوابشون زمين و رواندازشون آسمونه....

....يک دفعه عقل گفت :کافيه دارم ديوونه ميشم

احساس گفت :درست گفتي اينها ديوونه هستند لذا به تو احتياجي ندارن