این کلمه زیبا را به خاطر بسپار

بازهم شب ، شبی سرد و تاریك ، شبی پر رمز و راز، شبی كه دستهای نیازمند را پر توان می كند ، شبی كه دیدبان یافتن خویشتن است، شبی پر از عشق، شبی پر از بودن، شبی پر از خطر، شبی نا آشنا، در این شب خداوندا ترانه نیازم را پاسخ گوی. در این شب بسیاری از چیزها می میرند و نامه نا تمام من زندگی را سر پاراگراف بعدی خواهد نوشت. و زنده ایم، زنده بودن به قبول دعایی، زنده بودن به تمركز نگاهی، زنده بودن به ترانه نوایی، زنده بودن به عمل ثوابی، آری زنده بودن به دوست داشتن دوست، زنده بودن به محبت خدایی.

سكوت شبهای با هم بودن، سكوت پر نیاز، سكوت دم ساز، سكوت سكون، سكوت حرص خوردن، سكوت صلابت، سكوت قدرت، سكوت نگاه كردن، سكوت خوابیدن و هزاران سكوت دیگر. و هر سكوتی سكون نیست بلاخص سكوت نیاز. نیاز مندیم ، نیازمند با او بودن، نیازمند آرامش، نیازمند خدا.هیچ كس و هیچ چیز نمی تواند سكوت نگاه كردن را به تو بیاموزد. مگر در انتهایی، در نهایتی، بدست یك برادر، برادر خواب تو، مرگ! چه كلمه زیبایی، پایان یك سفر، سفر تولد تا ...، سفر اختیار تا ...، سفر انتظار تا ...، سفر عصیان تا ...، سفر غفلت تا ...، سفر امكان تا...، آری پایان سفری و آغاز بی نهایتی،بینهایت خوش بودن و بی نهایت رنج كشیدن. مرگ چه كلمه زیبایی ! پرده ها همه بر داشته می شود، روبرویت همه كس هست و هیچ نیست. فرادایی ،تنهایی و می فهمی كه تنهایی، نه در ازدحام خلایق بلكه تنهای تنهایی، تنهای تنها بدون همسفری، هر وقت مغروری این كلمه زیبا را بخاطر بسپار، هر وقت نا امیدی، این كلمه زیبا را به خاطر بسپار تا بدانی كه تمام آرزوهایت به این كلمه ختم می شود. شب است و سرما، نزدیك است بعض گلویت تو را خفه كند. قلم به دست می گیری و به سه سوال پاسخ می دهی از كجا آمده ام؟ آمدنم بهر چه بود؟ به كجامی روم آخر ننمایی وطنم؟ شب است و سرما دوست داری بخوابی ولی نه اندیشه ات یخ می بندد و فردایش غافلی و سخت است آتش خواستنی دوباره كه تو راذوب كند.

دوشنبه 12 دی 1390 - 8:35:11 AM