واین آغاز انسان بود

از بهشت که بیرون امد دارایی اش فقط یک سیب بود .سیبی که به وسوسه ان را چیده بود و مکافات این وسوسه هبوط بود...

فرشته ها گفتند :تو بی بهشت میمیری زمین جای تو نیست . زمین همه ظلم است و فساد .انسان گفت:اما من به خودم ظلم کرده ام زمین تاوان ظلم من است...اگر خدا چنین میخواهد : پس همانا زمین از بهشت بهتر است...

خدا گفت:برو و بدان جاده ای که دوباره تورا به بهشت میرساند از زمین میگذرد؛زمینی آکنده از شر و خیر،آکنه از حق و باطل،از خطا و صواب؛و اگر خیر و حق و صواب پیروز شد تو باز خواهی گشت وگرنه.....

و فرشته ها همه گرییستند .اما انسان نرفت.انسان نمیتوانست برود.انسان در درگاه بهشت وامانده بود.میترسید و مردد بود.

و آنوقت خدا به انسان چیزی داد.چیزی که هستی را مبهوت کرد و کائنات را به غبطه واداشت.

انسان دست هایش را گشود و خدا به او <<اختیار>> داد.

خدا گفت:حال انتخاب کن.زیرا که تو برای انتخاب کردن آفریده شدی.برو و بهترین را برگزین که بهشت،پاداش به گزیدن توست...عقل و دل و هزاران پیامبر نیز همراه تو خواهند آمد،تا تو بهترین را برگزینی.

و آنگاه انسان زمین را انتخاب کرد.رنجو نبرد و صبوری را....